Gastblog Elvira
Het perfecte plaatje
Het is maandag, 05:38 uur in de nacht. Net als ik me nog een keer wil omdraaien, wordt mijn nog slapend brein bruut gewekt door onze inmiddels twee jarige peuter. “Maaaaaaaaama”, klinkt het, nu nog optimistisch en schattig. Het blijft even stil. “Maaaaaaaama, Romée waaaaaakker”, roept ze, om nog even extra duidelijk te maken wie hier chef dagplanning is. Bij haar derde lokroep hoor ik al een lichte irritatie en ongeduld. Er is geen uitstel of minuut slaap meer mogelijk, zoveel is duidelijk. Ik sla het dekbed open en sta, zacht protesterend, op. Dan maar een vanilla iced matcha almond latte to go trechteren vanmiddag…
Volle nachten slaap. Ik mis ze inmiddels al ruim 800 dagen, de zwangerschapsinsomnia meegerekend. En hoewel ik het andere moeders tijdens mijn zwangerschap wel hoorde zeggen, de impact ervan merk je pas als je er midden in zit (en je er dus niet meer uit kan). De wallen groeien en de spannende avonden in bed verdwijnen. ‘Ze kwam vannacht ieder uur’ gaat sinds een jaar of 2 al niet meer over ons als koppel.
Met een licht vervalste glimlach wens ik Romée een goede morgen en neem ik haar mee naar beneden. Ik smeer een nog half bevroren boterham en open een 87e tabblad in mijn hoofd voor de notitie ‘brood uithalen’. Korstjes eraf en in stukjes. Zo eet onze prinses de boterham het beste. Ik presenteer haar de boterham en na twee keer knipperen zit de stroop overal. In haar haar, op haar kuiten (hoe dan?), op haar handjes en op haar gisteren schoon aangetrokken pyjama. Ik zucht, open Instagram en scrol half slapend door de feeds van andere mama’s. Ik realiseer me dat de foto’s die ik voorbij zie komen geen spiegel zijn van de werkelijkheid. Dat kan niet. Dat mag niet. Want als het wél echt is, kan ik niet anders dan een diepe buiging maken. Voor alle moeders die om 08:00u gedoucht en aangekleed de dag kunnen beginnen. Met een kind zonder eetvlekken, een al uitgeruimde vaatwasser en 8000 stappen op hun fashionable AppleWatch.
In mijn huis(houden) draagt iedereen op dit tijdstip nog een pyjama met opgedroogde pindakaasvlekken, trekt de vloer vliegen aan van alle stroopvlekken en staat Netflix al een half uurtje op de achtergrond aan. Een vroege pakketbezorger voor de deur wordt keihard genegeerd, want de deur openmaken in deze staat is voor niemand prettig. Fysiek ben ik hier, maar mentaal op een rustig strandje op Ibiza. Beïnvloedbaar en onzeker, als ik als moeder soms ben, doe ik met bepaalde trends wel mee. Ook Romée heeft een door mama gepimpt IKEA keukentje, is er een abstract posterwandje gecreëerd op haar kamertje (incl. macramé regenboog), staat er een 3D bellybeeldje te shinen in de kast, liggen er overal Bibs spenen en maakte ik een geboortekaartje met goudfolie. Ook ligt er een Sophie De Giraf bijtspeeltje in haar speelgoedkist, boekte ik een cakesmash voor haar eerste verjaardag en post ik ogenschijnlijk perfecte plaatjes op mijn social media kanalen.
Toch zijn we heel gewoon gebleven, denk ik. Geen geboortefotograaf tijdens een badbevalling met een aardekleurige zoutlamp, barnsteen armbandjes bij het doorkomen van tandjes, een elektrische bakfiets, wasbare luiers of babyccino’s op het terras. Schaamteloos gaf ik Romée bloemkool als eerste groentehap, fietste ik heel onverantwoord 100 meter zonder windscherm en eten we regelmatig de schijf van vijf van Dr. Oetker. Soms ben ik gewoon liever lui als moe. Eat thát, moedermaffia.
Ik kijk op van mijn mobiel en zie een tevreden, lief meisje dat naar mijn aandacht snakt. Ik pak haar op, plak haar vast op de vloer en maak een dierenpuzzel met haar. Ze pakt één puzzelstukje vast, doet haar hoofd naar achteren en huilt als de wolf op het plaatje. Ik schiet in de lach en plas lichtjes in mijn broek. Ooit was dit een grapje, nu is het serieus nat. Gelukkig vangt mijn inlegkruisje de narigheid op. Gewoon, van het Kruidvat.
Het MOE-derschap is mooi, maar dood- en doodvermoeiend. Gelukkig staat er binnenkort weer een date night gepland, want wij hebben óók nog gewoon een voornaam. Lekker 130 rijden op de snelweg (meer uitzondering dan regel tegenwoordig) en je al aangeschoten voelen na 2 slokken wijn. Carpe Diem. Romée begint spontaan te zingen en ik zing mee. We maken er vandaag gewoon het beste van samen. Want behalve moe, ben ik ongelooflijk trots en zou ik, behalve íets meer slaap, niets anders meer willen.
Over Elvira
Elvira, dertiger en moeder van Romée van twee. Woont samen met Joost (49), waarmee ze haar liefde voor lekker eten en goede cappuccino’s deelt. Elvira jongleert doordeweeks met kind en laptop, fotografeert alles op haar pad en bezit meer sierkussens dan spaargeld. Op haar website https://delijndienst.jimdo.com/ blogt ze over haar leven als mama en suikerverslaafde.
